وابستگی

یکی از مشکلات من وابستگی زیاد به اطرافیان است. این نه به آن معنی که واقعا نیازی باشد کارهای شخصی‌ام را دیگری انجام دهد. بلکه در بیشتر مواقع ترجیح طبیعی و درونی ما باعث می‌شود که عکس‌العمل افراد بیرونی حالت حمایت یا مراقبت به خود بگیرد. برای مثال در نظر بگیرید که اگر هوای اتاق خیلی گرم باشد، و من در حال کار کردن یا خواندن چیزی روی کامپیوتر باشم، ممکن است با وجود احساس گرما با آن کنار بیایم، چون فکرم اولویت بالاتری به کار میدهد. همین‌طور است برای احساس گرسنگی، یا مراقبت از پوست. همیشه درگیری ذهنی جای این طور چیزها را میگیرد و از من یک آدم بی‌توجه به سلامت و مراقبت شخصی میسازد. 

بدی این نوع وابستگی آن است که شما دلتان میخواهد مثل بقیه مستقل زندگی کنید، اما اینطور که پیداست و در طول سالها نشان داده و اثبات کردید، از پسش برنمیایین و بنابراین پدر، مادر، همسر، یا دوست نوعی احساس مسئولیت در قبال شما دارد. خود من هربار سر کوچکترین و بی‌ارزشترین مسایل ممکن است با خانواده بحث داشته باشم. مثالها:

- اصرار میکنید که پدر و مادر به مسافرت 3 روزه در تعطیلات آخر هفته برن و شما تنها باشین. اما نتیجه این میشود که یا مادر میماند که برای شما غذا درست کند یا اینکه قبل از رفتن ممکن است 3 نوع غذا آماده و در یخچال بگذارد تا فقط زحمت گرم کردنش را بکشید. 

- هرچقدر میخواهید با همین سشوار کشیدن متوسط خودتان سر و ته مهمانی را هم بیارین، قبول نمیکنن و باز هم می‌آیند که کمک کنند تا نتیجه بهتر بشه. 

- آنقدر لباس نمیخرین تا لاجرم مادر میرود برای شما 3 تا مانتو میخرد. تازه اگر راضی بشین بپوشین ممکنه هر هفته فقط با یکی برین بیرون، و بعد هم غر بزنین که چرا هر چی لباس دارم شما انتخاب کردین!

به نظر خودم حق هم با من است و هم با خانواده. واقعیت این است که به خاطر سبک زندگی و رفتار من این عکس‌العملها را از خارج میگیرم. واقعیت دیگر هم این است که من واقعا نمیتوانم براحتی جور دیگری زندگی کنم. واقعا هر روز یک لباس متفاوت انتخاب کردن برایم سخت است، خیلی باید فکر کنم. ساده‌تر این است که چند لباس مشخص داشته باشم و پریودیک همه را بپوشم. بله، مرتب‌ترین دختر دنیا نیستم! واقعا یونیفورم دارم برای خودم.

البته معلوم است که می‌شود برای این مسائل راه حل پیدا کرد. مثلا برای همین عوض کردن لباس، یک راهش این است که زمان بگذارم و مثلا به جای 2 دست لباس 5 دست لباس را از قبل هماهنگ کرده باشم. باز هم ممکن است مصنوعی باشد و مثل یک دختر شاد و شنگول که بداهه هر روز یک رنگ میپوشه و یک چیزی به خودش آویزون میکنه نشم، ولی مسلما بهتر به نظر میام.

وقتی بخش بزرگتر زندگی ما در درون میگذرد و به اندازه کافی با محیط و آدمها تعامل نداریم و اثری ازآنها نمی‌پذیریم، خود به خود عقب میفتیم و این‌طور به نظر میاید که احتیاج به حمایت مادام العمر داریم. واقعا هم در برابر عوامل خارجی به پشتیبان نیاز داریم، چون حواسمان نیست و به آن حتی فکر نمیکنیم. اما حالا که مسئله صورتش روشن شده حتما میتوان قدمهای مثبتی را برای بهتر کردن سطح زندگی برداشت. من هم بهش فکر میکنم. 

-

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

معرفی می‌کنم: بلبل

تصویر
پنج سال پیش، صبح یک روز ابری و غرق خواب، با آواز شفاف و بلورین* پرنده‌ای پشت پنجره یکباره هوشیار شدم. سرم را بلند کردم و دیدم یک پرنده‌ی خاکستری همان موقع پر زد و رفت. دم‌جنبانک ابلق یک پرنده‌ی ظریف و مینیاتوری است با دم بلند و باریک که سریع تکانش می‌دهد. شبیه ربز ریز دویدن راه می‌رود. یک بار از پنجره‌ی آزمایشگاه آمده بود تو و کنار صندلی چرخ‌دار روی زمین نشست. از زیر چشم فکر کردم کنارم چیزی تکان خورد. برگشتم و با دیدنش در آن فاصله‌ی نزدیک از جا پریدم. او هم پرید و رفت روی لبه‌ی پنجره. آنقدر که اهلی و آرام بود دوباره میخواست بیاید تو، نگذاشتم. تا رفتم برایش چیزی بیاورم تا پذیرایی شود دیگر رفت که رفت. نشد که یک آواز کوچولو هم بخواند. کم‌کم هرجا دم‌جنبانک میدیدم دقیق میشدم. به ندرت در حال خواندن پیدایشان می‌کردم. یک‌بار بالاخره صدای یکی‌شان را شنیدم. آن شفاف بلورین، نه، این نبود. اگر دم‌جنبانک نبود پس چه بود؟ اسفندماه در محوطه‌ی سبز و خرم دانشگاه علم و صنعت می‌چرخیدم تا خودم را از در بانک ملت برسانم به ساختمان چمران، دانشکده‌ی برق جدید. آمد، آمد، صدایش را شنیدم! باید روی همین
ادامه »

دو راه از هم جدا

این بخش سوم و نتیجه‌گیری من از خواندن مقاله‌ی محسن نامجو با عنوان "همخوانی ردیف موسیقی سنتی و استبداد سیاسی در ایران" است. بخش‌های اول و دوم را اینجا  و اینجا  ببینید. همه مطالب کنار هم مقداری طولانی شده و شاید در آینده بشود کمی خلاصه‌ و مفیدترش کرد. حالا فعلا همینطوری یکنواخت در حال نوشتنیم :)  راستش را بخواهید، نوشتن درباره‌ی یک موضوع نوعی فکر کردن و تحلیل دوباره‌ (و چندباره‌‌ی) آن است. با نوشتن است که آدم تازه می‌فهمد چه میداند، و کجاها گیر می‌کند. بهرحال، هرچه بیشتر نقد نامجو و تجربه‌‌ی خودم از ارتباط با آقای کیانی و یادگیری ردیف را کنار هم قرار دادم، بیشتر فهمیدم که متعلق به دو دنیای جدا از هم هستند. میخواهم توضیح بدهم چرا، و همزمان خودم هم بیشتر درباره‌اش فکر کنم. روشن است  که من نمی‌توانم درباره فضای دانشکده‌ی موسیقی هنرهای زیبا صاحب نظر باشم. اما خیلی کوتاه برمی‌گردم به گله‌مندی نامجو. مقاله ایشان در واقع توضیح می‌دهد که ردیف موسیقی دستگاهی برای یک دانشجوی هنر مشابه دیکتاتوری مطلق یا استبداد سیاسی در جامعه است. استبدادی که بواسطه‌ی آن برای کوچکترین خواسته‌های آد
ادامه »

هستی

تصویر
یک غروب سرد پاییزی در اتاق را برای تمرین ساز بسته بودم و آماده‌ی شروع، که یکدفعه چفت در مطابق عادت پیشین و بر اثر انقباض فصلی‌اش باز شد و مرا از جا پراند. چند بار امتحان کردم و هربار بدون توفیق؛ در کاملا بسته نمی‌ماند. برای آنکه عقب نیفتم و درعین حال نگران بیرون رفتن صدا هم نشوم تا جایی که می‌شد آن را بستم و لبه دمپایی‌ام را چپاندم زیر لت در، که مانع باز شدن بیشترش شود. فکر کردم که در این ده سال شاید بیشتر از دو سه بار جلوی بابا و مامان ساز نزده‌ام، حالا اگر یک ذره صدا هم برود و بگوششان برسد مسئله مهمی نیست. از این همه خجالت و حس فرار در خودم شرمگین بودم.  تمرین که تمام شد باز هم به در الکی‌بسته نگاهم افتاد. چندبار صدای رد شدن پاها از پشت در را شنیده بودم، یعنی برایشان مهم بود؟ شاید مامان و بابا هم هنگام رد شدن از اینجا معذب بوده‌اند، و زود از پشت در دور می‌شده‌اند. هرچه باشد من به آنها فهمانده‌ام که هیچ‌وقت نشان دادن خودم به دیگران کار راحتی برایم نبوده و نیست.  یاد این دو بیت شعر سعدی می‌افتم که:  زبان در دهان ای خردمند چیست؟     کلـیــد در گـنـج صــاحــب هــنــر چو در
ادامه »